O mnie

Witajcie,
Długo się zbierałem, żeby utworzyć tego bloga, ale wreszcie się zdecydowałem. Zgodnie z tytułem, teraz
postaram się w skrócie trochę o sobie opowiedzieć. Pewne informacje pojawiły się już wprawdzie na różnych
forach, ale teraz jeszcze to wszystko zbiorę. Na imię mam Kuba i mam 19 lat. Moją największą pasją, już
od wczesnego dzieciństwa, jest paleontologia, czyli nauka o prehistorii. W innej kategorii z pewnością
napiszę o niej coś więcej. W przyszłości, chciałbym zostać wykładowcą akademickim, bo uwielbiam dzielić
się swoją wiedzą. Dzielę się nią na przykład podczas hobbistycznych prelekcji o tematyce paleontologicznej,
które prowadzę dla różnych szkół. Prelekcje te urozmaicam, pokazując słuchaczom skamieniałości, których w prywatnej kolekcji mam około sześciuset. Najstarsza moja skamielina liczy sobie 2.5 miliarda lat.
Wiele z okazów w moich zbiorach znalazłem sam, bo o czym w przyszłości napiszę więcej, nie jest to takie trudne.
Niestety, zdaję sobie sprawę, że patrząc przyszłościowo, paleontologia
nie jest dziedziną, z którą może związać swoją karierę naukową osoba niewidoma, między innymi ze względu
na konieczność używania mikroskopów i ogólnie wzroku, przy niektórych badaniach. Dlatego też paleontologia
zostanie moją największą pasją, a swoją przyszłość postanowiłem związać z filozofią.
Obecnie studiuję ten kierunek na wydziale nauk społecznych Uniwersytetu Gdańskiego.
A czym zajmuję się oprócz filozofii i paleontologii?
Po pierwsze uwielbiam czytać, głównie literaturę Fantazy, ale nie tylko.
Walczę z obiegową opinią, że fantastyka jest pozbawiona wartości.
Chętnie interpretuję dzieła literackie z tego gatunku, szukając w nich motywów psychologicznych i filozoficznych, o czym z pewnością przekonacie się, śledząc tego bloga.
Piszę również własną książkę Fantazy pod tytułem "Promień nadziei".
Trochę pomagam Dawidowi w tworzeniu audiogry "Ognie Reviny, o której chyba wszyscy na tym forum już słyszeli.
Biorę również udział w różnych projektach aktywizujących osoby niepełnosprawne. Wychodzę bowiem z założenia, że niepełnosprawność może zdominować nas jedynie na tyle, na ile jej na to pozwolimy.
To chyba tyle o mnie. Więcej dowiecie się, czytając wpisy w poszczególnych kategoriach tego bloga.