Muzeum

Witajcie,
Ten wiersz napisałem dzisiaj. Zawiera on moje refleksje dotyczące wizyt w muzeach historii naturalnej.
Chętnie przeczytam wasze opinie na jego temat
Muzeum
Gdy wchodzę do muzeum historii naturalnej, czuję ciężar czasu, co mija nieubłaganie.
Czuję te miliardy lat, które upłynęły, odkąd pierwsze stworzenia, na naszej planecie stanęły.
Dotykając skamielin, myślę, iż to niesamowite, że łączy nas pokrewieństwo z niewielkim trylobitem.
Podziwiam niespotykane, zaskakujące faktury, rozmaite kształty oraz rozliczne struktury.
Z pomocą dotyku czytam z nich, jak z otwartej księgi, w której zapisana jest historia ziemi.
A gdy tak wszystko oglądam i analizuję, na moment się w codziennym biegu zatrzymuję. Nachodzi mnie bowiem refleksja bardzo smutna, że ludzkość jest dla naszej planety okrutna.
To co natura stworzyła w ciągu tysięcy mileniów, człowiek gotów zniszczyć w jednym oka mgnieniu.
Jeśli zatem ktoś pyta, po co nam jest teraz, wiedza o dawno minionych okresach i erach.
Odpowiedź znajdzie szybko. Nie musi się głowić. Wystarczy że się chwilę nad tym zastanowi.
Odpowiedź ta jest nie tylko taka, że to historia, którą powinniśmy zachować i poznać.
Jeśli ewolucja czegoś nas nauczyła, to tego byśmy dbali o wszystko, co przyroda stworzyła.
To co przez miliardy lat tworzyła z mozołem, powinniśmy wszyscy ochraniać po społem.
Dalej nie wiemy, czy jesteśmy sami we wszechświecie. Być może nie znajdziemy azylu na żadnej innej planecie.
Jeśli więc pozwolimy zniszczyć ziemię komuś, możemy już nie znaleźć następnego domu.