Uważaj, bo tu chłopczyk chce przejść, czyli o wspominanym przeze mnie wielokrotnie problemie rozgraniczania niepełnosprawności fizycznej i intelektualnej.

Elanor. Rozumiem, o czym mówisz. Ja na szczęście nie spotykam się w takim natężeniu z opisywanymi przez ciebie zachowaniami, ale wiem, o co Ci chodzi. Na moje poczucie własnej wartości aż takiego wpływu podobne reakcje nie mają. Bardziej mnie irytują.
Matius. Tak. To drażni, chociaż wiadomo, że najczęściej ludzie, którzy mówią takie rzeczy, nie mają złych intencji. Ich reakcje wynikają z jakichś durnych, wpojonych im stereotypów, ale powinni wyciągać wnioski z tego, co realnie widzą. Jeśli dajmy na to, nawet przelotnie, w autobusie na przykład, bo w autobusie też miałem kiedyś podobną sytuację z całkowicie nieznanym mi człowiekiem, ktoś słyszy, bo siedział zaraz za nami, że normalnie, logicznie się wysławiam, mówienie o mnie, jak bym był opóźniony, jest nie na miejscu. No ale w sumie to w naszym interesie leży przekonanie społeczeństwa, jacy jesteśmy naprawdę, bo nikt za nas tego nie zrobi.

Pewnie ja nie spotykałem się z czymś takim w odpowiednim natężeniu. Co do ostatniego zdania poprzedniego mojego komentarza, tak jeszcze sobie pomyślałem, że oczywiście w naszym interesie jest edukowanie reszty społeczeństwa, co do naszych realnych możliwości, ale gorzej, jeśli poszczególnejednostki w tym społeczeństwie są na taką edukację wyjątkowo odporne.

Tak. Ja też uwielbiam, jak w sytuacji, w której idę z przewodnikiem, osoby trzecie mówią coś niby do mnie, żebym na przykład coś zrobił, dajmy na to przesunął się gdzieś, ale i tak zwracają się w tym celu do towarzyszącego mi widzącego, zupełnie tak, jakby zrozumienie tego komunikatu przekraczało moje możliwości intelektualne.

Co prawda, to prawda. Bardzo trudno jest przekonać kogoś do zmiany poglądów, nawet przy użyciu racjonalnych argumentów.

Ogólnie przypomniałmi się jeszcze jeden typ sytuacji z udziałem niepełnosprawnych, który mnie denerwuje, mianowicie gdy ludzie odruchowo udzielają pomocy, bez względu na to, czy adresat jej potrzebuje, czy nie. Oczywiście nie chcę powiedzieć, że pomoc wogóle nie ma być udzielana, ale zawsze powinna być poprzedzona pytaniem, czy jest potrzebna.
W przeciwnym razie można wbrew woli odebrać niepełnosprawnemu samodzielniość. Już pomijam fakt, że nie jest to zwyczajnie sytuacja komfortowa, kiedy ktoś chwyta bez słowa osobę niewidomą za rękę i chce ją gdzieś prowadzić. Myślę, że osoba widząca też nie czułaby się dobrze w takim wypadku.
No i jeszcze kwestia tego, że my przecież, jak się poruszamy, mamy ściśle określone punkty orientacyjne i jak nagle ktoś nam je niechcący zakłóci, to też może być różnie.
No i jeszcze jedno bardzo lubię. Na szczęście nie zdarza to mi się jakoś nadmiernie często. Chodzi tu o przypadek, kiedy z kimś rozmawiam, a ten ktoś na chwilę się oddala i o tym nie informuje. Może tu wyjść sytuacja komiczna, w której mówię do pustego krzesła, zwłaszcza, jeżeli dookoła jest głośno i nie słychać oddalających się kroków. Wtedy to naprawdę mogę wyglądać, jak niepełnosprawny intelektualnie, pogrążony w konwersacji z krzesłem. 😀

Co do zdrobnień, może rzeczywiście akurat w tym przypadku nie miało to takiego wydźwięku, jak mi się wydawało, chociaż osobiście wątpię. Poza tym podobne sytuacje zdarzały mi się wcześniej również bez udziału osób trzecich w wieku dziecięcym. Spotkałem się z tym nawet na studiach, gdzie pani w dziekanacie też mówiła do mnie Kubusiu.